ΠΡΟΠΟΝΗΣΗ ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗΣ

  Τα τελευταία χρόνια έχουν δημιουργηθεί πολλά προπονητικά προγράμματα για την ενίσχυση των μυών που σταθεροποιούν το σώμα, δηλαδή μύες του κορμού και της λεκάνης αλλά και επιπρόσθετα μύες της ωμοπλάτης, των άνω και κάτω άκρων.

  Σε αυτούς περιλαμβάνονται 29 μύες της κοιλιάς, των ισχίων και της πλάτης.

1. Ορθός κοιλιακός 
2. Εγκάρσιος κοιλιακός
3. Έσω λοξός κοιλιακός
4. Έξω λοξός κοιλιακός
5. Τετράγωνος οσφυϊκός
6. Λαγονοψοΐτης
7. Τείνων την πλατεία περιτονία
8. Κτενίτης
9. Μεγάλος γλουτιαίος
10. Μέσος γλουτιαίος
11. Μικρός γλουτιαίος
12. Ημιυμενώδης
13. Ημιτενοντώδης
14. Μηριαίος δικέφαλος
15. Έσω πλατύς
16. Μεγάλος προσαγωγός
17. Μακρός προσαγωγός
18. Βραχύς προσαγωγός
19. Άνω δίδυμος
20. Κάτω δίδυμος
21. Έσω θυρεοειδής
22. Έξω θυρεοειδής
23. Τετράγωνος μηριαίος
24. Απιοειδής
25. Εκτείνοντες την σπονδυλική στήλη
26. Τραπεζοειδής
27. Ρομβοειδής
28. Εμπρόσθιος οδοντωτός
29. Πλατύς ραχιαίος

  Η σταθεροποίηση λειτουργεί πρώτιστα για να διατηρήσει το δυναμικό έλεγχο της στάσης του σώματος, με τη διατήρηση του κέντρου βάρους στη βάση στήριξης, κατά τη διάρκεια των δυναμικών κινήσεων.
  Εάν το σύστημα σταθεροποίησης δεν λειτουργήσει βέλτιστα θα μειωθεί η νευρομυϊκή κινητοποίηση για την παραγωγή δύναμης και ο νευρομυϊκός έλεγχος στο υπόλοιπο σώμα.
  Η νευρομυϊκή αναστολή και το ΚΝΣ θα διακόψουν τη δράση των μυών κίνησης, εάν το σώμα δεν σταθεροποιηθεί, ελαχιστοποιώντας κατά συνέπεια την κινητική αλυσίδα.
  Οι περισσότεροι έχουν τη δύναμη και τον έλεγχο στους μύες κίνησης αλλά όχι στους μύες σταθεροποίησης.
  Η σταθεροποίηση βασίζεται στη διατήρηση της κίνησης στη σπονδυλική στήλη ή στις αρθρώσεις στην ουδέτερη ζώνη.
  Σαν ουδέτερη ζώνη προσδιορίζεται η ελάχιστη εξωτερική κίνηση μεταξύ των οστών που σχηματίζουν την άρθρωση και η δημιουργία δυνάμεων είναι ελάχιστη. Η κίνηση πέρα από την ουδέτερη ζώνη δημιουργεί αυξημένα φορτία στους συνδέσμους.
  Οι μύες έχουν τη δυνατότητα να αντισταθμίσουν την αστάθεια μειώνοντας το μέγεθος της ουδέτερης ζώνης και αυξάνοντας τη σταθερότητα.

  Τρία συστήματα, στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους ευθύνονται για τη σταθεροποίηση.
  Το ένα σύστημα αποτελείται από τα οστά και τους συνδέσμους που παθητικά συμμετέχουν στη σταθεροποίηση, αλλά προσφέρουν τα μέγιστα. Οι σύνδεσμοι εξασφαλίζουν επιπλέον σταθερότητα προβάλλοντας παθητική αντίσταση για να παρεμποδίσουν κινήσεις έξω από το φυσικό εύρος κίνησης.
  Το δεύτερο σύστημα αποτελείται από το μυϊκό σύστημα και συμμετέχει ενεργητικά στη σταθεροποίηση μέσω της μυϊκής συστολής. Η συνεργιστική δράση των μυών που συμμετέχουν στη σταθεροποίηση είναι σημαντική για τη διατήρηση ισορροπίας δυνάμεων μεταξύ αγωνιστών και ανταγωνιστών μυών που συμμετέχουν άμεσα ή έμμεσα στη σταθεροποίηση.
  Το τρίτο σύστημα αποτελείται από το νευρικό σύστημα και συντονίζει τη δράση των δύο παραπάνω συστημάτων. Το νευρικό σύστημα αποτελεί σύστημα ελέγχου του μυοσκελετικού συστήματος μέσω των νευρικών ώσεων και των ιδιοδεκτικών υποδοχέων.